Rozdział X - EPILOG

-Kochanie! - Hermiona usłyszała krzyk swojego męża. - Lepszy krawat czerwony czy brązowy?

-Czerwony -odkrzyknęła mu, podczas gdy ona sama wybierała obcasy do swojej sukienki.

Od wesela Ginny i Harrego minęło wiele męczących dni. Hermiona, wraz z Draconem starali się poprawić swoje relacje; znów chodzili na randki do kina i na spacery do parku, starając się nie rozmawiać na temat rozwodu. Nikt nie chciał do tego wracać. To był temat tabu. Dzisiaj miało się odbyć przyjęcie na cześć Dracona, który awansował na szefa firmy. Był dumny jak paw i mocno szczęśliwy. Jednak jego radość nie objawiała się tylko przez wyższe stanowisko - lecz to świadomość, że miał przy sobie najpiękniejszą kobietę pod słońcem go tak radowała. Mocno ją przytulał i obdarowywał pocałunkami, a ona odwzajemniała te uczucia czując, że ponownie się w nim zakochuje i to jeszcze mocniej. Była jak zakochana nastolatka - jednak ta miłość nigdy nie przeminie. Była tego pewna.

-Stresujesz się? -Poczuła ciepły oddech mężczyzny na swojej szyi. Nawet nie zauważyła, kiedy zatraciła się w swoich myślach.

-Bardzo - przyznała się, cicho wzdychając.

-To ja się powinienem bać tej uroczystości, nie ty.

-Wiem, ale... oh, nie wiem! Cieszę się z twojego awansu. -Podeszła do blondyna i przytuliła go. Czuła się tak bezpiecznie w jego ramionach... a gdy poczuła jego rękę na swoich plecach, przeszedł po jej ciele  przyjemny dreszcz.

-Ja też się cieszę. -Pocałował ją w czoło. -Hermiono... chciałabyś mieć dziecko?

Szatynka zakrztusiła się śliną. Nie spodziewała się tego pytania, nie teraz.

-Ja... chciałabym, ale nie teraz - odpowiedziała niepewnie. -Nie jestem jeszcze pewna co do tego wszystkiego, potrzebuję czasu.

-W porządku - rzekł, ale tak naprawdę nie myślał o tym w ten sposób. Dla niego to nie było w porządku. Chciał mieć córkę, albo syna z tą kobietą. To było jego marzenie.

-Jesteś zawiedziony?

Dlaczego ona musi zadawał takie pytania?

-Kochanie, uszanuję twoją decyzję. Jeśli potrzebujesz czasu, to ci go dam.

-Dziękuję, -Odepchnęła go od siebie, ponieważ wciąż tkwili w uścisku. -A więc... jak wyglądam?

Draco oglądając ją, udawał, że myśli.

-Seksownie - odrzekł w końcu.

-A konkretniej?

-Bardzo seksownie!

-Draco... - Mocno go pocałowała, a ręka chłopaka automatycznie powędrowała na jej udo i zaczęła niebezpiecznie iść w górę. Drugą ręką ją podpierał; miał głupie wrażenie, że dziewczyna zaraz zemdleje.

-Chyba... musimy... iść. - Nie mogła się nawet wysłowić. Blondyn nie chciał jej puścić. W końcu jednak odsunął się od niej.

-Zaczynam powoli żałować, że mamy tę uroczystość. Jestem pewien, że razem spędzilibyśmy ten czas o wiele lepiej się bawiąc.

-Też jestem tego pewna. Ale impreza kiedyś się skończy, prawda?

Weszli do pięknie przyozdobionego holu, a z gardła dziewczyny wyszedł cichy jęk.

-Tu jest pięknie.

No tak, to jest właśnie kobieta. Zwróci uwagę na wystrój, ale na to, że przed nimi stoi ich przyjaciel już nie!

-Witaj, Harry.

Potter podał mu rękę.

-Gratulacje, musisz się czuć wyróżniony.

-Gratuluję - powtórzyła też Ginny.

-Dzięki.

Hermiona dopiero zauważyła ich obecność.

-Cześć!

-Mionka - zaczęła Ginny. -Stresujesz się? Cała drżysz.

-Odrobinę -powiedziała nieśmiało. - Ale nieważne. Jak tam u was po ślubie?

-W porządku! - krzyknęła zarumieniona rudowłosa.

-A noc poślubna?

-Jeszcze lepiej - wtrącił Potter z cwanym uśmieszkiem. Wszyscy się zaśmiali, nawet zestresowana Hermiona. Nagle podszedł do towarzystwa Andrew, pracodawca Dracona.

-Witam. Draco, chcę poprosić cię o przemówienie.

-Słucham? Jakie przemówienie?!

-Ludzie zechcą posłuchać nowego szefa tej firmy, więc poprosiłbym cię, żebyś wyszedł potem na scenę i powiedział parę zdań do widowni. Zgadzasz się?

-Chyba nie mam wyjścia - skrzywił się. - W porządku.

-No! -wykrzyknął Andrew.- Doskonale. Miłej zabawy w takim razie życzę.

Gdy pracodawca odszedł, Hermiona nie mogła się powstrzymać od cwanego uśmieszku.

-I kto się teraz stresuje?

Draco zgromił ją wzrokiem, zupełnie zapominając o Ginny i Harrym.

-Będę musiał się rozluźnić. -Schylił się i powiedział do jej ucha. -Poczekaj do nocy.

Po jakże wzruszającym przemówieniu Dracona, który uzyskał głośne oklaski, każdy zasiadł do oklasi przy głośnej muzyce. Kilka par wyszło na parkiet, rozpoczynając tym samym tańce. Lecz Hermiona, przy takim gwarze nie usłyszała pierwszego dzwonka telefonu. Dopiero gdy ktoś dodzwaniał się drugi raz, zorientowała się o tym. Wyszła na dwór i odebrała.

-Halo?

Usłyszała zapłakaną matkę.

-Twój ojciec... zawał...

Hermiona zrobiła przerażoną minę. W tym samym czasie wyszedł też Draco. Dziewczyna zaczęła się dopytywać o adres szpitala i zaczęła uspakajać matkę.

-Muszę jechać, Draco -szepnęła.

-Co się stało?

Hermiona jeszcze chwila, a wybuchnęłaby głośnym szlochem.

-Miał zawał. Mój tata.

-Jadę z tobą - powiedział zdecydowanie, zaprowadził ją do samochodu i po usłyszeniu odpowiedniej ulicy ruszył.

Hermiona złapała pielęgniarkę i prędko dowiedziałą się, w której sali leży jej ojciec. Nie zważając na wysokie obcasy pobiegła truchtem do sali numer 55.

-Mamo?

-Córciu! -Zapłakana mama Hermiony rzuciła się jej na szyję. -Gdy przyszłam z zakupów, zauważyłam go w kuchni. Leżał. I...

-Csii, spokojnie - szepnęła. Co z tego, że ją uspokajałą, skoro zaraz też wybuchnęłaby płaczem? -Draco, przynieś mamie trochę herbaty.

-Sama pójdę - zadecydowała.

-Na pewno?

-Tak, bo... po prostu muszę sama pójść - powiedziała głośnym tonem. Hermiona podała jej chusteczkę.

-Dziękuję. - I już jej nie było. Szatynka przyklęknęła obok łóżka swojego ojca i ścisnęła jego bezwiedną dłoń. Popatrzyła krótką chwilę na jego zamknięte oczy i już spod zaciśniętej powieki wypłynęła łza.

-Hermiona - zaczął Draco, kucając obok niej. Przytulił ją. - Nie płacz.

-NIe potrafię, Draco. Tyle rzeczy mnie ostatnio spotkało... przepraszam cię za ten rozwód - powiedziała nagle. -Żałuję tego, cholernie.

Draco popatrzył na nią smutnym wzrokiem.

-Wiem. Ale wszystko skończy się dobrze, jestem tego pewien.

-Kocham cię -powiedziałą cicho i niepewnie, jakby się bałą tego, co nastąpi.

-Ja ciebie też, Granger.

Rozdział IX

Dni mijały a relacje Draco i Hermiony powoli były coraz cieplejsze. Zapewne nikt by nie zgadł, że kilka tygodni temu ta para spotkała się w sądzie, chcąc wziąć rozwód. Niektóre sytuacje sprawiły, że Draco i Hermiona byli sobie coraz bliżsi.  Mimo tego, że żyli w przyjaznych stosunkach, wciąż było coś nie tak. Brunetka nie potrafiła zapomnieć  o przeszłości, przez którą poprosiła Dracona o rozwód. Snuła różne domysły na jego temat; jednak wszystkie przemyślenia kobiety mijały się z prawdą.

-Nie śpisz już? - Hermiona rozbudziła się ze swoich myśli i spojrzała na mężczyznę, który leżał obok niej. Nieco za długie włosy opadały mu bezlitośnie na twarz, on jednak ignorował je oczarowany ciemnowłosą kobietą.

-Nie mogę spać. -Może to przez fakt, że dzisiaj jej przyjaciółka wyjdzie za mąż?

-Czemu? - wymruczał Draco, przysuwając się do szyi Hermiony.

-Draco - upomniała go. -Jeszcze nie mogę.

-Myślałem, że już wszystko w porządku między mną a tobą.

-Tak, to prawda. -Przymknęła na chwilę oczy. Wcale nie miała ochoty rozmawiać na ten temat. -Ale daj mi jeszcze trochę czasu.

-W porządku - westchnął Draco. -Zrobić ci coś jeść?

Hermiona pokręciła głową. Nie chciała jeść, nie chciała pić, nie chciała spać. Mimo, że powinna się cieszyć nadchodzącym dniem ona się stresowała.

Wstała i bez słowa wyszła do łazienki. Draco wypuścił powietrze z ust i zrezygnowany powędrował do lodówki. Lodówka była pełna jedzenia, a on nie wiedział co wziąć. Co za irytujące uczucie! Ciszę przerwał dzwonek telefonu Hermiony, a Draco uprzednio sprawdzając, kto dzwoni zawołał:

-Hermiona, ktoś dzwoni!

Brunetka z szybkością błyskawicy wypadła z łazienki i złapała za telefon, nawet nie obdarzając blondyna spojrzeniem.

-Słucham?

-Hermiona? -W słuchawce odezwała się Ginny. - Jesteś!

-A gdzie mam być? -zaśmiała się. -O co chodzi?

-Mogłabyś przyjechać? Ja... czy ty też się tak stresowałaś?

-Odrobinę. -Oparła się o blat kuchenny. -Bardzo się denerwujesz?

-To mało powiedziane... -mruknęła. - Pomożesz mi? Przyjedziesz? Jest mi głupio, że cię tak wyciągam, ale...

-Nie ma sprawy -wtrąciła Hermiona. - Czego to się nie robi dla przyjaciół? Pozwól tylko, że wezmę sukienkę i trochę kosmetyków, bo nie zdążyłam jeszcze niczego zrobić.

Usłyszała aprobatę przyjaciółki i po pożegnaniu się, rozłączyła rozmowę. Draco spojrzał na nią pytająco.

-Muszę jechać do Ginny, spotkamy się na miejscu, dobrze?

-Coś się stało? - zapytał trochę zaniepokojony. Nie był zły.

-Potrzebuje kobiecej ręki, to wszystko. Spotkamy się na miejscu. -Tu chwilę się zawahała, jednak ostatecznie podeszła i go pocałowała w policzek. Zarumieniona wyszła z domu, nie widząc szerokiego uśmiechu na twarzy Dracona.

-Jestem! -zawołała śpiewnie brunetka, idąc do sypialni Ginevry. Cicho zagwizdała, gdy zobaczyła pannę młodą. -Ale laska.

-Dziękuję, że przyjechałaś, Draco nie jest zły?

-On nie ma nic do gadania - zaśmiała się. -Uspokoiłaś się trochę?

-Chciałabym, ale każda kolejna myśl o małżeństwie sprawia, że coraz bardziej się denerwuję. Prędzej zemdleję niż dojdę pod ołtarz.

-Lepiej nie -skwitowała brunetka. - Chodź tu. -Podeszła do niej i ją przytuliła.

-Dziękuję, że jesteś - szepnęła i z jej oka wydobyła się pojedyncza łza. - Cholera! Godzinę mi makijaż robili.

-No właśnie, nie płacz mi tutaj - Hermiona też próbowała powstrzymać płacz, jednak słabo jej to szło. Łzy zaczęły spływać po jej bladoróżowym policzku. Ginevra widząc jej zachowanie, nie mogła się nie zaśmiać. Wnet jednak szybko się opanowała.

-Hermiona... -zaczęła, by zwrócić uwagę przyjaciółki. -Dlaczego poprosiłaś o rozwód?

Wszystkie mięśnie kobiety nagle się spięły. Przygryzła wargę tak mocno, że aż poczuła ból, jednak obiecała, że w końcu powie, jaki był tego powód. W końcu była jej przyjaciółką.

-Nie musisz mówić -powiedziała Ginny.

Hermiona pokręciła głową.

-Nie muszę, ale chcę. -Usiadła na parapecie i zaczęła oglądać przygotowania do ślubu. -Jak byliśmy małżeństwem Draco zaczął wracać coraz później. Nieraz czekałam  na niego pół nocy, jednak nigdy się nie doczekiwałam. Zaczęłam snuć różne domysły na ten temat. Ale czy zdradzanie nie jest już przereklamowane? Może znalazł dodatkową pracę, albo... nieważne. Jednak nie wytrzymałam. Wracał, gdy spałam i wychodził, gdy jeszcze się nie obudziłam. Widywaliśmy się tylko w weekendy. Nigdzie nie wychodziliśmy. To było... okropne. Ja też chciałam poczuć, że mam męża! W końcu doszło do wspólnego spotkania. W sądzie.

Teraz Ginny podeszła  i ją przytuliła.

-Draco nigdy by cię nie zdradził.

-Mam taką nadzieję. Jednak już wiem dlaczego wiecznie się spóźniał.

-Dlaczego?

-Dużo pracował. Jego szef to zauważył i... Draco awansował. Robią przyjęcie na jego cześć. Przyszłabyś? -zapytała nieśmiało. -Oczywiście  z Harrym!

-To będzie czysta przyjemność. A teraz chodź, musimy się przygotować, już za dwie godziny ślub.

Rudowłosa kroczyła po ścieżce ubranej w płatki kwiatów, a sama Hermiona kroczyła między krzesełkami do swojego męża. Usiadła obok niego i przykryła jego dłoń swoją. I wtedy zauważyła obrączkę. Nieświadomie zaczęła głaskać ją kciukiem. Draco to zauważył i nieznacznie się uśmiechnął. Splótł palce z jej palcami i czuł, jak wszystko się w nim gotuje. Nie ze złości, nie ze zdenerwowania. To jego Hermiona tak na niego działała. Kochał ją. Oglądali całą uroczystość wpatrzeni w Harrego i Ginny na każdym kroku przypominając sobie o ich własnym ślubie. Pamiętali to zdenerwowania i radość, kiedy kapłan ogłosił ich małżeństwem.

Hermiona widziała wiele znajomych ze szkoły; bliźniaczki Patil, Lunę Lovegood, nawet Erniego. Draco także go zauważył i jego mięśnie automatycznie się spięły. Wspomnienia po wizycie na komisariacie dalej w nim żyły i były jeszcze świeże.

Nim oboje się zorientowali, było już po uroczystości i każdy ustawiał się do złożenia życzeń parze młodej.

-Kochanie moje! -Hermiona uściskała Ginny.-Dbaj o Harrego. To jest skarb, ale skarb, którym trzeba się chwalić, a nie ukrywać. Życzę wam wszystkiego dobrego na nowej drodze życia.

-Dzięki Hermiono.

Draco natomiast klepał Harrego po ramieniu.

-Dbaj o nią. I lepiej, żeby nie dała ci popalić tak, jak mi kiedyś Hermiona. -Zaśmiali się. -I wszystkiego dobrego na nowej drodze życia.

-Dziękujemy.

Nim się obejrzeli było już wesele. Hermiona świetnie się bawiła; Draco doskonale prowadził ją w tańcu. Wino lało się strumieniami, a z parkietu nikt nie chciał schodzić. Tak samo wyglądało wesele u Draco i Hermiony. Wszyscy goście doskonale się bawili. Jednak coś potem sprawiło, że zaczęło się to u nich psuć.

-Jesteś senna? -szepnął Draco do ucha Hermiony, gdy tańczyli wtuleni w siebie podczas wolnej piosenki.

-Nie, jeszcze nie. -Dochodziła godzina druga, część gości zaczęło się żegnać między sobą. Pozostałe osoby jednak nie zamierzali schodzić się do domów.

-Pamiętasz, jak to było u nas?

-Pamiętam -mruknął zadowolony Draco. -A najlepiej wspominam noc poślubną.

Hermiona momentalnie się zaróżowiła. Tańce trwały jeszcze dobre cztery godziny, oni jednak potrzebowali trochę intymności. Po powrocie do domu od razu przywarli do siebie ustami. Naprawianie małżeństwa, krok drugi.

W niespokojnych ruchach zdzierali z siebie ubrania nie patrząc na to, że stoją w samym holu. Draco dotykał ją po całym ciele - tak bardzo mu tego brakowało! Zdołał tylko wyszeptać:

-Sypialnia?

-Jeśli zdążymy.

Podniósł ją, a ona oplotła go nogami w pasie. Gdy Draco ją niósł, zdawała się być lekka jak piórko. Zaczął bawić się jej sutkami, a ona, rozpalona do granic wytrzymałości, cicho pojękiwała. Po omacku trafił na łóżko, kładąc tam dziewczynę. Sam położył się na niej, znalazł miejsce między jej nogami i wsunął się w nią. Niedługo trwało, nim oboje byli spełnieni. I czuli, że wszystko idzie w dobrym kierunku.

Rozdział VIII

 Środa przyszła do Hermiony z lekkimi opadami deszczu. Chciało się zostać w łóżku, nigdzie nie wychodzić i patrzeć bezmyślnie w przezroczyste krople deszczu uderzające o szybę. Słońce schowało się, nie mając zamiaru wyjść zza chmur w tym dniu. Miona miała cichą nadzieję, że  na ślubie Harrego i Ginny będzie ładniejsza pogoda niż dziś; chciała, by było słońce, które daje rozkoszne ciepło i by nie było żadnych opadów atmosferycznych. Mimo wszystko, dziś, tak samo jak wczoraj, trzeba będzie wstać z ciepłego łóżka do pracy. Tak też Hermiona zrobiła.

Wyszła z pracy, intensywnie zastanawiając się nad Draconem. Co robił, gdzie był. Wysłała mu wiadomość o późnym powrocie do domu, ponieważ po pracy od razu miała się wybrać do pobliskiej kafejki na kawę z mamą. Miały to zrobić w mieszkaniu Hermiony, ale Rose prędko zmieniła miejsce spotkania twierdząc, że znalazła świetne miejsce i to właśnie tam muszą się udać na spotkanie, co oznaczało że Draco jednak nie spotka dziś Rose.

Otworzyła drzwi, które lekko zaskrzypiały,a Hermiona właśnie zaczęła składać parasolkę, kiedy jej oczy zatrzymały się przy barze. Zauważyła tam swoją matkę, która pilnie obgadywała jakąś sprawę z tutejszym barmanem. Wyglądało to na flirt, ale brązowowłosej tonie obchodziło. Przynajmniej nie chciała, żeby ją to obchodziło. Złożyła do końca parasolkę, otrzepała ją z kropel i podeszła do baru.

-A oto moja córka, Hermiona –powiedziała Rose, prędko wskazując otwartą dłonią na dziewczynę. Facet z baru chciał jej podać rękę, ale widząc minę Hermiony chyba zrezygnował; wyrażała ona jakąś niechęć, ale była tam też nutka zdziwienia. –Dwie kawy z mlekiem poproszę.

Obie usiadły przy stoliku w kącie. Hermiona wplotła rękę w swoje brązowe włosy, przesuwając ją do tyłu.

-Okropna pogoda,nie? – zagadnęła mama, pilnie obserwując córkę. – Co tam u was?

-Po staremu –mruknęła Hermiona, zastanawiając się, o czym Rose mogła rozmawiać z barmanem.- A u was? –zapytała.

-Nie licząc jednego wydarzenia, też po staremu.

Hermiona mruknęła pytająco.

-Ciocia Emma dzwoniła, z Włoch. Zaprasza was z Draconem. Niedługo zadzwoni do ciebie dałam jej twój numer.

-Ciocia Emma? –Hermiona znacznie się ożywiła. –Myślałam, że już zapomniała o nas.

-Daj spokój! –Rose machnęła ręką, po czym zaczęła oglądać swoje paznokcie. –Nie mogła o nas zapomnieć. Ginny niedługo wychodzi za mąż?

-Tak –odpowiedziała. –Chciałabym dzisiaj kupić sukienkę na wesele.

-Kiedy ślub? – zapytała, odbierając kawę, nie zaszczycając nawet spojrzeniem kelnera.

-W sobotę.

-A przypomnij mi, dlaczego nie jesteś druhną? –Upiła łyk. –W końcu jesteś jej najlepszą przyjaciółką.

-Ponieważ jej druhną jest Fleur. To u nich tradycja, że druhną jest ktoś z rodziny.

Zapadła cisza, która nikomu nie przeszkadzała. Każdy był zapatrzony w obraz malujący się za oknem.

 -Co u Dracona? – Rose zmieniła temat. Nie widziała córki od ponad tygodnia, chciała się dowiedzieć jak najwięcej, co się działo przez te kilka dni. – Dalej jest tak przystojny?

-Mamo! –zwróciła uwagę Rose, biorąc kolejny łyk czarnego napoju. –Dostał awans, wszystko zmierza w jak najlepszym kierunku. Robią imprezę na jego cześć.

Rose gwizdnęła.

-Nie wiem co powiedzieć.

-Nic nie mów.-Wzruszyła ramionami Miona.– Jak go spotkasz, to sama zobaczysz co u niego.

Reszta spotkania minęła prędko, na rozmowach, jak to się mówi, o wszystkim i o niczym. Hermionie humor się znacznie poprawił na tym spotkaniu. Za pomocą Rose, kupiła śliczną sukienkę, czarną, z ogromnym wycięciem z tyłu, z długością nad kolano. Co jak co, ale mama ma najlepszy gust.

-To co, może wyrwiemy się na coś mocniejszego? –zapytała Rose  po obejściu większości sklepów i po zakupie sukienki i butów. Właśnie wychodziły z wielkiego centrum i od razu rzuciła im się w oczy piękna pogoda; po deszczu nie było prawie żadnego śladu, nie licząc gdzieniegdzie średnich kałuż, a za chmur nareszcie wyszło słońce.

W torebce Hermiony coś zawibrowało. Prędko otworzyła ją, po czym wyjęła telefon.

-Przepraszam – mruknęła, odwróciła się, po czym odeszła parę metrów. Rose stała w miejscu i patrzyła na nią wyczekująco.

-Halo? –Odebrała komórkędzwonił do niej Draco.

-Hermiona?- odpowiedział blondyn po dłuższej chwili . – Potrzebuję twojej pomocy.

Hermiona podniosła prawą brew do góry, zakładając dłoń na biodrze. Cicho westchnęła- czyli znów wpakował się w kłopoty.

-O co chodzi?

-Jestem na komisariacie.

Prędko pożegnała się z mamą, co niestety okazało się trudne, biorąc pod uwagę fakt, że Rose zaczęła się martwić o stan Dracona. Hermiona prędko musiała  wytłumaczyć, że wszystko z nim w porządku, że ma jedną sprawę do załatwienia. Matka brązowowłosej odpuściła, ale z wielką niechęcią. Hermiona szybko złapała taksówkę, po czym truchtem pognała na komisariat, zobaczyć, co dzieje się z małżonkiem.

Zobaczyła go, siedzącego na sofie. Była zła? Nie. Prędzej zdziwiona.

-Pani HermionaMalfoy? – Ale to dziwnie brzmi! Mimo dwóch lat małżeństwa brązowowłosa nie potrafiła się przyzwyczaić do nowej godności.

-Tak, o co chodzi?

-Ktoś zainterweniował, ponieważ pani mąż wszczął bójkę. –Nawet pisk Hermiony: „coo?” nie przerwał jego wyjaśnień. –Możemy go puścić, musimy tylko sprawdzić, czy jego wyjaśnienia okażą się prawdziwe. Czy zna pani tego człowieka? –wskazał ręką na siedzącego po drugiej stronie pomieszczenia ciemnego blondyna, który utkwił wzrok w Hermionę.

-Ernie? – Podniosła brwi ze zdumienia. – Tak, znam. Niech pan nie mówi, że  m ó j   m ą ż  pobił się właśnie z tym oto panem.

-Niestety, ale tak.

-Jak to się zakończy? –westchnęła Hermiona.

-Doszliśmy  do porozumienia obu stron. Zakończy się mandatem, jak na razie,  i surową naganą. Bójki na środku ulicy są niedozwolone.

-A wiadomo, o co chodzi? – Chciała dopytać się Hermiona, podejrzewając, że Draco powie jej niewiele.-Dlaczego się pobili?

-Pan… Ernie MacMillan podobno był dość niemiły w stosunku do pana Dracona. Panu Malfoyowi, jakby to ująć, puściły nerwy.

-A nie pomyśleliście, że działał w obronie własnej? Znam mojego męża, muchy by nie skrzywdził, więc nie wierzę, by to on pierwszy zaczął.

-My nie myślimy! –palnął – To znaczy, myślimy, ale zeznania pomogły nam ułożyć serię wydarzeń. –Policjant oblał się czerwonym rumieńcem.

-No, dobrze. To wszystko?  -Powiedziała do policjanta, ale jej oczy intensywnie wpatrywały się w Erniego.

-Tak, ale proszę uważać. Druga wizyta tutaj może być o wiele nieprzyjemniejsza.

Bez słowa pożegnania, skierowała się do męża.

-Czy ty jesteś ociężały umysłowo?– warknęła, po czym zamknęła na chwilę oczy i głęboko westchnęła. – W domu porozmawiamy. –Wyszła, czując się jak nie żona, ale matka, która wyprowadza nieletniego syna z komisariatu, który przesadził z alkoholem.

Rozdział VII

Patrzyli sobie w oczy. Hermiona była zła na niego, już nie na Draconaza ten wybryk. To on był winnym łez, które obficie kapały z jej brązowych oczu tamtego pamiętnego dnia. Zrozumiała postępowanie Dracona; bronił swój honor. Miał żonę, więc nie mógł pozwolić jej na randez-vous. Ale dlaczego on tak postąpił? Dlaczego Toby nie powiedział, że nie jest już zainteresowany, tylko wyzbył się jej w tak nieodpowiedni sposób?

Hermiona cicho westchnęła.

-Możesz mi wyjaśnić –powiedziała przez zaciśnięte zęby – tamtą sytuację?

-Powiem to, co mam do powiedzenia. I wytłumaczę. –Powiedział spokojnie. –Szukam trwałych związków, nie interesuję mnie przelotne romansiki, szczególnie z mężatkami. Nie mam pojęcia, co sobie wyobrażałaś – odwrócił się z wielką ochotą wyzbycia się jej. Miał odejść, lecz zatrzymał go jej głos.

-Mieliśmy kryzys. –Wyjaśniła, zakładając ręce na piersi.

-To nie oznacza, że od razu masz szukać zastępczego chłopaka.

-Ale to TY podszedłeś do mnie pierwszy. Szczerze powiedziawszy, nie miałam ochoty na żaden flirt, podryw. Potem, to TY zadzwoniłeś, z prośbą o spotkanie, nie ja. – Powiedziała, dźgając go w pierś.

-Ale się zgodziłaś!

-A miałam wybór? Znam takich jak ty. Jak raz odmówię, to zadzwonisz ponownie.

-Znasz takich jak ja, ale nie znasz mnie.

-To nie jest wytłumaczenie na twój występ w moim mieszkaniu.

-Twój mąż powiedział jasno, że mam dać Ci spokój, bo jesteś zajęta, rozumiesz?! Gdybym chciał, walczyłbym o Ciebie, ale po co? Nie miałbym szans. W końcu jesteś mężatką. – Powiedział, kładąc nacisk na słowo „mężatka”. Spojrzała na niego z wyrzutem.

-Nie znasz mojej sytuacji. Nie oceniaj mnie. Wina leży po obydwu stronach, ale wiedz, że jestem zła, bo przez Ciebie ryczałam całą noc.

-Przykro mi.-Wzruszył ramionami. –Było powiedzieć, że nie jesteś zainteresowana, nie byłoby tego całego teatru.

-Nie mów mi, że to moja wina.

-Nie ma sensu ta rozmowa.-Machnął ręką, a  na jego twarzy pojawił się grymas. Powiedział ciche pożegnanie i poszedł. Właśnie na przystanek podjechał autobus, a po otwarciu drzwi, Toby wsiadł do niego, nie zerkając na Hermionę.  A po jej dobrym humorze nie było ani śladu. Wiedząc, że Draco się martwi skierowała się do sklepu po potrzebne zakupy.

-Cześć – przywitał się Draco patrząc na żonę, która właśnie wniosła do domu dwie duże torby. – Pomóc Ci? –zaoferował swoją pomoc.

-Weź tą  torbę– poradziła Hermiona, pokazując mu torbę w lewej ręce. Draco wziął ją i położył na blacie. Draco zauważył jej grymas.

-Coś się stało? Coś robię źle?

-Dlaczego? – zapytała Hermiona, nie wiedząc o co może mu chodzić. Spotkanie z Tobym nie chciało jej wyjść z głowy.

-Masz nieprzyjemną minę. – Założył ręce na biodra.

-Nie, nie chodzi o Ciebie. Głodny?

-I to jak – stwierdził, zerkając na zawartość toreb.

Następnego dnia zmęczony blondyn przechodził po pracy obok skrzynki pocztowej, odruchowo na nią spoglądając. Listonosz widocznie miał dla małżeństwa mnóstwo poczty, bo po wyjęciu Draco mógł ułożyć z tych wszystkich kopert mały stos. Żaden list nie wywarł na  blondynie dużego wrażenia, większość to były rachunki. Przeglądając kolejne, białe koperty, w końcu natknął się na coś, co widocznie różniło się od całej poczty, będące umieszczone w kopercie z napisem „zaproszenie”. Wyjąwszy zawartość, z jego ust wyrwało się ciche „wow”. Biało-czarna kartka, z dodatkami koloru fioletowego przedstawiały zaproszenie na jakąś uroczystość w jego firmie. Rzucając okiem na treść zawartą w zaproszeniu, prędko ruszył do domu, natykając się w drzwiach na Hermionę, która przywitała go z uśmiechem na ustach.

– Cześć, jak było w pracy? – zapytała jak co dzień. – Ja wróciłam niedawno, właśnie szykuję nam coś do jedzenia. –Poinformowała Dracona. Nie dała mu całusa, nie przytuliła go. By odbudować to małżeństwo potrzeba było mnóstwo czasu. Blondyn chciał być cierpliwy, ale nie zawsze potrafił. Z trudem hamował się, by nie wycisnąć na jej ustach pożądanego, długiego pocałunku.

-Normalnie – powiedział, siadając na blacie w kuchni, na co Hermiona go skarciła. –Niedługo ślub Ginny i Harrego– odparł, siadając tym razem po prostu na krześle.

-Muszę kupić sukienkę – jęknęła Miona. –Miałbyś ochotę ze mną pójść?

-Na zakupy? – zapytał – Z tobą? Nie, dzięki.

-Nie przesadzaj, nie jest ze mną źle. Parę godzin i po sprawie.- Machnęła ręką Miona.

-Ostatnio też tak było… „Wyjdziemy na godzinę na zakupy i prędko wrócimy”. I co? Spędziliśmy w galerii cały dzień, bo zawsze jak kierowaliśmy się do wyjścia, to ty zawsze coś musiałaś wypatrzeć na wystawie i byłem zmuszony wejść z Tobądo sklepu. Tak jedna godzina zamieniła się w pięć. –Pokręcił głową. Hermiona odebrała to z uśmiechem na ustach.

-Mi się podobało– skwitowała.– Odebrałeś pocztę?

Pokiwał twierdząco głową, patrząc ze znudzeniem jak Hermiona przegląda poszczególne koperty.

-Rachunki, same rachunki.

Dopiero teraz blondyn zorientował się, że w dłoni ciągle trzyma zaproszenie.

-Wiesz… miałam dzisiaj trudną klientkę. Ciągle próbowałam z nią rozmawiać o tym, o czym powinnam, w końcu jestem doradcą biznesowym – zaczęła opowieść.

-Hermiona…-zaczałDraco, Hermiona jednak zignorowała to.

-A ona ciągle gadała o swojej rodzinie, czym zajmuje się mąż, opowiadała nawet o jej kotach. Myślę sobie, o mój boże, kiedy ona skończy paplać? – urwała, patrząc kątem oka na Dracona, który się na nią patrzył. – Coś się stało? –spytała niepewnie.

-Dostałem awans, z okazji tego organizują przyjęcie.

-Na twoją cześć? – zapytała zachwycona Hermiona, siadając naprzeciw niego, wpatrując się w niego. –To świetnie!

-Pójdziesz ze mną?

Pstryknęła go w nos.

-A to nie należy do moich obowiązków?

-Być może – uśmiechnął się i wziął precelka. –No to jak?

-Pójdę- zapewniła go. – Jak sobie radzisz na nowej posadzie?

-Ujdzie. Kiedy obiad?- zapytał, zmieniając nagle temat.

-Zaraz.

Hermiona zawzięcie czytała książkę, całkowicie ignorując otoczenie. Dzwoniąca komórka, się jednak okropnie nachalna, bo ktoś, kto dzwonił, nie zamierzał odpuścić. Nie patrząc nawet, kto się tak dobija do brązowowłosej, wcisnęła zieloną słuchawkę.

-Cześć kochanie! – krzyknęła jej mama, pani Rose. – Nie mogłam się do Ciebie dodzwonić.

-Cześć, mamo –przywitała się, dalej śledząc linijki tekstu w książce. Pogubiła się jednak przez tą rozmowę; nie rozumiała już czytanego tekstu. Zamknęła książkę z cichym trzaskiem. – Czemu dzwonisz?

-Stęskniłam się za córką, a co! Nie dzwoniłaś już od wielu dni- powiedziała Rose, a jej niezadowolenie można było wyczuć nawet przez telefon. Hermiona grzecznie przeprosiła, tłumacząc się małą ilością czasu i zapewniając, że wszystko u niej dobrze.

-Co powiesz na wspólne zakupy? – zaproponowała mama Hermiony. – Tak we dwie. Tylko ty i ja. Matka z córką.

-Chętnie. Właśnie miałam się wybierać do galerii. – odpowiedziała znudzona Hermiona. Nie chciała sama iść na zakupy, w poszukiwaniu sukienki. A że mama chciała się spotkać, to czemu nie można tego połączyć?Miona usłyszała jeszcze jakieś krzyki, to zapewne jej tata coś chciał od mamy.

-Muszę kończyć, kochanie. Wpadnę przed zakupami po Ciebie wypijemy jeszcze kawę, byśmy miały energię. Jesteśmy umówione jutro, pa! – krzyknęła i nie czekając na pożegnanie ze strony córki, prędko się rozłączyła. Widocznie Greg, jej tata  miał do niej pilną sprawę.

-Pa, kocham Cię– mruknęła, już bardziej do siebie.Oparła się łokciem o stół, już nie mając ochoty na powrót do świata książki, zaczęła rozmyślać o jej przyjaciółce. Cieszyła się bowiem razem z nią z jej szczęścia; ślub to w końcu niepowtarzalna okazja. Hermiona parę lat temu, także się z tego cieszyła.

-Z kim rozmawiałaś?- zapytał Draco, który właśnie wyszedł z sypialni w samych spodniach.

-Z mamą –odpowiedziała krótko, otwierając książkę i udając, że czyta, myślami bowiem była jednak zupełnie gdzie indziej.

-Powiedziałaś „kocham Cię”, odpowiedziała: „zostańmy przyjaciółmi”?- odparł rozbawiony, opierając się o blat kuchenny.

-Draco! – skarciła go. Blondyn podniósł ręce w obronnym geście, robiąc niewinną minę.

-Przepraszam – powiedział szczerze – ale nie mogłem się opanować.

-Ja bym się nie śmiała. Mamusia jutro przyjeżdża.

Draconowi zrzedła mina.

-No… dobrze – powiedział niepewnie. Każdy jednak, ilustrującjego minę byłbyświadomy, że jego słowa nie były do końca szczere. Obawiał się wszystkich uścisków i całusów Rose.

Rozdział VI

Weszła do domu powolnym krokiem, nie dbając nawet o łagodność przy kładzeniu torebki. Co mogła powiedzieć? To, co zobaczyła, wprawiło ją w totalne zaskoczenie, nie mogła wypowiedzieć żadnego słowa. Rozglądała się po mieszkaniu, dalej nie mogąc uwierzyć we wszystko. No bo jak ma zareagować kobieta, która widzi przed sobą kwadratowy stolik, nakryty białym obrusem, a tamwykwintna kolacja przy świecach? Na blacie stało wiaderko z szampanem i kostkami lodu który powoli się chłodził. Takie rzeczy to widujemy tylko w filmach. Hermiona pomyślała, że to nie jest zrobione jako przeprosiny. Coś musiało się stać. Miała rację.

-Cześć! –Przywitałsię radośnie jej małżonek, co po raz kolejny wprawiło w osłupienie Hermionę. –Jak minął dzień?

-Cześć... – odpowiedziała Hermiona, która wyglądała jak spetryfikowana.-Dobrze. -odpowiedziała na zadane wcześniej pytanie. Ciekawiło ją ogromnie, cóż mogło się stać. Ostatnio Draco emanował jakąś radością, ale to przekroczyło wszystkie dotychczas postawione granice.

-Wina? –zapytał, dalej wesoły, pokazując jej butelkę czerwonego trunku.

-Chętnie. –Zdjęła sweter, ponieważ na dworze było zimno. Październik  nadchodził pełnymi krokami. –A co to za okazja? – zapytała zaciekawiona, dalej patrząc na niego niecierpliwie.

-Nie co dzień dostaje się awans. –Uśmiechnął się Draco.

-Naprawdę?! –krzyknęła uradowana Hermiona i przytuliła się do niego. Draco właśnie uznał się za najszczęśliwszego człowieka na całym wszechświecie. Brakowało mu bliskości Hermiony i to bardzo. Nawet zwykłe przytulenie sprawiło, że poczuł się cudownie, jak… zakochany. Prawdziwa miłość podobno nigdy nie przemija, czyż nie?

-Naprawdę.-Pokiwał twierdząco głową, patrząc, jak ta drobna istota niemalże skacze z radości.

-To… to wspaniale! – krzyczała Hermiona, która cieszyła się ze szczęścia małżonka.

-No, to teraz możesz sobie wybrać prezent na uczczenie tej chwili – zaśmiał się Draco.

-Nie stać Cię –Pstryknęła go w nos. – Ale to wszystko jest pewne?

-Tak. Dzisiaj załatwiłem formalności – zapewnił ją.

-Dlaczego teraz się dowiaduję? – założyła ręce na piersi, żądając wyjaśnień, ale na twarzy dalej błąkał jej się zdradliwy uśmiech.

-Bo dopiero dzisiaj się dowiedziałem.

-Szybki jesteś – stwierdziła krótko.

-Nazywaj mnie SzybkiMalfoy, kochanie – powiedział dwuznacznie, nachylając się nad zarumienioną Hermioną. Uśmiechnęła się do niego.

-Gratuluję, naprawdę. Ciekawe tylko, co skłoniło twojego szefa do podjęcia takiej decyzji – powiedziała, ostatnie słowa wypowiadając szeptem. Draco jednak to usłyszał.

-Wątpisz w moje umiejętności? – Zaśmiał się już kolejny raz. Był szczęśliwy z tych chwil, jakie właśnie mijały.

-Nigdy w życiu! Właśnie utwierdziłam się w przekonaniu, że jesteś zdolny.

-Dopiero teraz? – jęknął. Oboje się głośno zaśmiali. Atmosfera maksymalnie się rozluźniła, a korzystając z okazji,Draco zaprosił małżonkę gestem ręki do stołu.

-Tym razem nie ty gotowałeś, prawda? – zapytała Hermiona, oglądając potrawy przyrządzone w znakomity sposób. Wyglądało, jakby przygotował je prawdziwy fachowiec, a niejeden osobnik wiedział że Draco oprócz kanapek lub jajecznicy nie zrobi nic.

-Rozpracowałaś mnie. –Draco zrobił na żarty przestraszoną minę typu: „O nie! Nakryli mnie!”. Starał się dzisiaj, by wszystko wykonane było perfekcyjnie, między innymi dlatego, że chciał, by Hermiona znów zbliżyła się do niego. – Nie dałbym rady zrobić czegoś równie dobrego, to prawda.

-Trochę treningu i twoje zdolności kulinarne poszerzyłyby się. Może nauczyłbyś się zrobić jakiejś sałatki.

-Potrzebuję dobrego mistrza, który zapragnąłby mnie przeszkolić.

-Zostać twoim trenerem? – zapytała Hermiona, lubieżnie przygryzając wargę.

-A nauczysz mnie nowych trików… kulinarnych? –zapytał takim samym tonem Draco. Wiedział, jaką grę rozpoczyna.

-A więc… – rozpoczęła Hermiona, sunąc palcem po blacie stołu. –Musisz przybrać odpowiednią pozycję do gotowania.

-A potem? –Mruknął blondyn.

-A potem rozpoczynasz tworzenie. –Hermiona najwidoczniej dobrze się bawiła. –Początkowo wolnymi ruchami, musisz sunąć nożem po warzywie, by się pokroiło. Potem te ruchy stają się szybsze. Powoli wypływa z nich sok…

-Rozumiem, więc może przejdziemy do praktyki?

-Jeszcze nie jest pan gotowy, panie Malfoy. Jest pan żółtodziobem, trzeba dobrze przećwiczyć teorię. –Na twarzy brązowowłosej pojawił się dziwny uśmiech; miała minę, jakby cała wygrana tej słownej wojny należała do niej.

-GRANGER! –Draco widocznie zrozumiał aluzję. – Wypraszam sobie.

-Oj, jedz –Mruknęłarozradowana, ponieważ cała sytuacja niezmiernie ją śmieszyła. Rzucali sobie ukradkowe spojrzenia, czując, że jakaś nieprzyjemna bariera jest właśnie rozrywana. Całą kolację urozmaicali rozmowami i żartami, jakie płynęły z ich ust.Draco z wielką przyjemnością i z uśmiechem na twarzy opowiadał, jak przebiegło spotkanie między nim i Mattem, jego kierownikiem. Mimo wielkiego zdenerwowania, jakie wpłynęło na niego, to teraz śmiał się z tego. To małżeństwo jeszcze mogło być udane.

Wstała z o wiele lepszym humorem niż zwykle. Widocznie wydarzenia z poprzedniego wieczoru dobrze na nią działały. Zerknęła na miejsce obok, gdzie spał Draco, odwrócony do niej tyłem. Postanowiła, że i ona dzisiaj zrobi mu niespodziankę i zachowa się jak na prawdziwą żonę przystało. Czuła lekki wstyd z powodu wcześniejszych fochów, ale to była przeszłość. Nie należy do niej wracać. Opadła na poduszkę, patrząc na blond włosy chłopakamając ochotę ich dotknąć. Nie chciała go jednak budzić. Wstała, podeszła do szafy, wybrała ciuchy i po wejściu do łazienki przebrała się w nie. Po wykonaniu lekkiego makijażu, związała włosy w luźnego koka, który sięgał jej do karku.Wyszła z pomieszczenia, jeszcze raz popatrzyła na śniącego Dracona, po czym wyszła na zakupy.

Kiwając głową na powitanie sąsiadkom, które jeszcze nie tak dawno intensywnie paplały na jej temat i na temat godzin, po których wraca, wyszła przez bramę i skierowała się do sklepu. Dobre samopoczucie sprawiło, że  z jej twarzy nie znikał szeroki uśmiech. Jej myśli zeszły na temat jej marzeń. Czasami chodzenie piechotą do pobliskiego sklepu jest męczące, ale da się radę przetrwać. Gorzej było  gdy potrzeba artykułów z nieco większego sklepu; jeżdżenie zatłoczonym autobusem to okrucieństwo. Może warto zainwestować w samochód? Wygoda i precyzja w jednym. Ponadto można zaoszczędzić nieco czasu. Zerknęła ukradkiem na wyświetlacz telefonu, by zorientować się, która godzina, gdy zobaczyła jedno nieodebrane połączenie. Dzwonił Draco.

-Martwi się? –mruknęłaHermiona, dalej patrząc na wyświetlacz. Postanowiła zadzwonić do niego, gdy, idąc, natrafiła na przeszkodę. Zdezorientowana podniosła głowę, z niedowierzaniem patrząc na osobnika, który stanął na jej drodze do domu.

-Toby?

Rozdział V

Wstawał nowy dzień, a Hermiona powoli otwierała swoje ciężkie powieki, stwierdzając, że dawno nie miała tak okropnej nocy. Miała ponad godzinę, by przyszykować się do pracy, więc to było dużo czasu. Spała około dwóch godzin. Weszła do łazienki, połączonej z sypialnią, by przede wszystkim ubrać się i umalować. Spojrzała w lustro; stanowczo to nie była nasza Hermiona. Ta osoba, która stała przed lustrem miała nieuporządkowane włosy, w totalnym nieładzie, makijaż, którego wczoraj nie zmyła zlał się jej aż nad policzki, a całe oczy były zaczerwienione od płaczu. Była w opłakanym stanie. Po nalaniu wody do obszernej wanny, nalała do niej dużej ilości płynu, by po chwili zanurzyć w niej swoje ciało. Pragnęła nie zajmować swoich myśli wydarzeniami z dnia wczorajszego, ale to okazało się trudniejsze, niż się spodziewała. Czy chciała się zemścić? Nie. Ponieważ gdyby ona oddała cios, to powstałaby niekończąca się wojna, a ona tego nie chciała. Wczorajsze przeżycia zadziałały na nią tyle, że nawet teraz nie chciała nigdzie wychodzić; jedynie, co chciała to usiąść na łóżku i zająć się czekoladkami. Może one ostudziłyby jej emocje. Po wyjściu z wanny, prędko osuszyła ciało i elegancko się ubrała. Spojrzała w lustro. Wyglądała już lepiej. Lekko się umalowała, co sprawiło, że nie wyglądała tak okropnie, po czym skierowała się do wyjścia. Stanęła przed drzwiami sypialni, prowadzącymi do salonu i kuchni, gdzie najpewniej był Draco. Głęboko się zamyśliła, a jej chęci na cokolwiek w lada moment minęły. Postawiła rękę na klamce, po czym ją szarpnęła.

Draco nie zmrużył oka tej nocy ani na moment i nie czuł nawet zmęczenia. Wstał, z zamiarem naprawienia swojego błędu i wiedząc, że Hermiona niedługo wstanie postanowił wziąć się za śniadanie. Bał się jak cholera nadchodzącej rozmowy. A co jeśli wyjdzie z domu bez słowa? Nie  zatrzyma się, nie zje śniadania, nawet się na niego nie popatrzy? Wszystko jest możliwe. Wczoraj, kłótnia między tym dwojgiem była krótka, ale porządnie wstrząsnęła szczególnie dziewczyną. Płynne jajko wlał na rozgrzaną patelnię z olejem i zaczął mieszać. Słyszał, jak puszczała wodę w łazience. Zapewne się myła. Miał wielką nadzieję, że obdarzy go chociaż jednym jedynym spojrzeniem, gdy będzie przechodzić, któro nie będzie wrogie. Przyprawił smażącą się jajecznicę. W tej chwili usłyszał, jak klamka w drzwiach się porusza i automatycznie przechylił głowę w jej stronę.

Spojrzała na niego, a jej wzrok nie wyrażał niczego. Blondyn spróbował się do niej uśmiechnąć; wyszedł mu koślawy grymas. Chciał mieć wszystko za sobą, zobaczyć, przekonać się, czy mu wybaczy.

-Jesteś głodna?

-Zjem na mieście. –Odpowiedziała, zakładając buty, nawet na niego nie patrząc. Postanowiła go ignorować, by pokazać mu, jak bardzo jest na niego jest zdenerwowana. Wczorajsze wydarzenia bardzo przeżywała, więc chciała mu udowodnić, że zadziałał niepoprawnie.

-Jesteś zła … -mruknął niezadowolony.

-Brawo, geniuszu! –prychnęła.

-Hermiona, daj mi chwilę… - Nie zareagowała, na co on pomyślał, że sprawę ma przegraną. – To nie miało być tak! – Wykrzyknął, na co zwrócił uwagę zdezorientowanej Hermiony. Po chwili  zaczął mówić, mocno gestykulując rękami, wciąż patrząc prosto w jej brązowe oczy – Nie mogłem, po prostu nie potrafiłem wytrzymać faktu, że moja żona umówiła się ze „znajomym”. –Powiedział pełen skruchy.

-Ale … -postanowiła wtrącić, ale Draco zignorował ją.

-Mimo wszystko, Hermiona, mimo wszystko, jestem twoim mężem czy tego chcesz, czy nie. Moje uczucia do Ciebie się nie zmieniły. Dalej pamiętam, co przysięgałem ci podczas ślubu! Wczoraj zareagowałem tak pod wpływem impulsu, no bo co miałem zrobić innego? Pozwolić, by moja żona poszła sobie na spotkanie z „kolegą”, podczas gdy ja miałem sobie spokojnie spać? Nie, tak by nie było.

Hermionę zatkało. Wysłuchała wszystkiego, co powiedział jej Draco, dalej patrząc mu w oczy, On robił to samo. Czuła wielki mętlik w głowie, bo to, co on powiedział było prawdą. Lżej na sercu mu się zrobiło po tym, co powiedział, ale dalej nie wiedział jak to się wszystko potoczy. Po Draconie pełnym arogancji już nic nie zostało; teraz przed nią stał nowy człowiek.

-Ja … myślę, że masz rację. – Ukryła twarz w dłoniach i pokręciła głową. Myślała nad tym, że może powinna mu wybaczyć. Miał rację, to fakt. Dalej pozostawała jego żoną, czy tego chciała, czy nie. Ale podczas tego małżeństwa przecież mogli zachowywać się jak cywilizowani ludzie, czyż nie? Cała jej wrogość do niego wyparowała.

Draco pomyślał, że akcja toczy się według planu. Ona nie wyszła zła, tylko stoi tutaj, pozbawiona wszelkich emocji. Była skruszona, niezdecydowana. Myślała, co powiedzieć, co wyjaśnić. Zauważył kątem oka, że jej kąciki ust lekko się poruszają.

-Nie wiem co o tym myśleć. –Stwierdziła zgodnie z prawdą.

-Nie myśl, kochanie. Po prostu o tym zapomnijmy. Pasuje? – zapytał Draco, powstrzymując się ostatkiem sił, by do niej nie podejść i jej nie przytulić. Ona jedynie pokręciła głową. Postanowił jednak jeszcze dodać, coś na rozluźnienie sytuacji.

-Przepraszam, za to, że spławiłem tego typka, wczoraj. Ale rozumiesz, to był mój obowiązek małżeński. – Uśmiechnął się i położył swoją dłoń na jej ramieniu, Ucieszył się, że jej nie odrzuciła. Swoją drogą, zdziwiło go jego zachowanie, bo nie był typem człowieka, który potrafił przepraszać z całego serca. A teraz tak się stało.

-Ja też przepraszam. Obiecuję, że zanim coś palnę to przemyślę to dwa razy. Ktoś w tym małżeństwie musi być przecież od myślenia. – Stwierdziła Hermiona. Oboje się zaśmiali, zapominając już o wcześniejszych wydarzeniach. Atmosfera powoli, powolutku się rozluźniała, a na uwagę Hermiony Draco odpowiedział uśmiechem, a nie kolejnym docinkiem w jej stronę. Czyżby coś ulegało zmianie?

-Na przeprosiny zrobiłem jajecznicę. Widzisz? Starałem się. Wyjątkowo nie zamówiłem dziś pizzy.

-Cieszę się. –odparła ucieszona Hermiona – chociaż nie mogę w to uwierzyć.

-W co? – zaśmiał się, podczas gdy Hermiona usiadła do stołu, a on tymczasem nakładał jedzenie na talerze.

-Że ugotowałeś. Jeszcze jak powiesz, że dla mnie, to padnę ze szczęścia. –Ugryzła kęs –Mm, smakowite. Mógłbyś gotować częściej.

-Miałem teraz dobrą motywację, – nachylił się nad nią i szepnął – a motywacja to mój klucz do sukcesu.

-Z pewnością. – mruknęła Hermiona dalej zajadając się jajecznicą.

-Byłoby więcej jajecznicy, gdyby ktoś wczoraj nie zdecydował się na wojnę z jajkami.-Zaczepił ją, opierając się łokciem o stół. Przez chwilę zapanowała niezręczna cisza,  a on zastanowił się, czy nie powiedział czegoś nieodpowiedniego.

-Zastanawiam się, gdzie twoja arogancja.-Powiedziała nagle.

-Wyleciała przez okno. –Stwierdził, wzruszając ramionami. –Trochę mnie zdenerwowała po wcześniejszych wybrykach.

Hermiona cichutko się zaśmiała.

-Mówię serio. Pamiętasz? Jeszcze kilka dni temu byłeś inny wobec mnie, a teraz coś się zmieniło. Strasznie mnie ciekawi, co. Czyżby wyrzuty sumienia?

-Zobacz, jakie twoje ciekawe. Twoje łzy zwyciężyły nad moją arogancją.

Podniosła lewą brew do góry.  Miał dzisiaj wybitny humor, nie potrafiła z nim rozmawiać poważnie. Pokręciła przecząco głową.

-Jesteś niemożliwy.

-No co ty nie powiesz? – zapytał z podniesioną brwią, a w głosie słychać było ironię.

-No nareszcie! –Ucieszyła się i klasnęła w ręce. –Prawdziwy Draco powraca.

-Brzmi jak jakiś tytuł filmu.-Stwierdził.

Atmosfera była luźna, ku uciesze Hermiony.

Po chwili ciszy, Draco się odezwał.

-Kończysz pracę tak jak zwykle?

-Tak, o 15. Dlaczego pytasz?

-Z ciekawości.- Odparł.

-Aha … -mruknęła Hermiona, podchodząc do drzwi i zawieszając czarną torbę na ramię- Teraz śpieszę się do pracy.

-Pa. –Mruknął, uderzając ścierką o stół. Wszystko poszło zgodnie z planem, ale bardzo brakowało mu bliskości Hermiony. Jeden pocałunek, nawet w policzek zmieniłby jego nastrój na lepszy. O wiele lepszy.

Hermiona siedziała nad formularzami, opierając się łokciem o stół.  Jej praca była monotonna, więc wszystko wokół ją nagle zaciekawiło. To jest jak z nauką – gdy usiądziesz przy książce i zaczniesz się uczyć, to nawet ściana wydaje się być interesującym obiektem. Była doradcą biznesowym, a oprócz tych formularzy musiała przygotować się do jutrzejszej rozmowy z ludźmi. Dochodziła godzina czternasta, a ona powinna mieć całą papierkową robotę zakończoną. Usiadła prosto, z obietnicą złożoną w myślach, że nie będzie już bujać w obłokach, ale zajmować się tym, czym powinna. Tak zrobiła. Skupionym wzrokiem wędrowała po kartkach, gdzie nie gdzie coś zapisując. Gdy skończyła, siedząc w skórzanym fotelu, zastanawiała się co może porabiać Draco.

Usiadł na krześle naprzeciwko pokoju kierownika. Wezwał go, w niewiadomej dotąd sprawie. Gdy jechał windą na górę, droga dłużyła mu się niemiłosiernie i robiło mu się gorąco. Poluzował krawat, ponieważ miał wrażenie, że go dusi. Próbował zająć myśli czymś przyjemniejszym, lecz nie potrafił. Stresował się i to bardzo; wiedział, że nie zrobił nic złego, ale jednak wizyta na dywaniku o czymś świadczy, prawda? Przecież Draco nie został zaproszony do kierownika biura na herbatkę, albo co lepsza, Whisky. Nie reagował  nawet, gdy ludzie, przechodzący obok niego witali się z nim. Nie miał ochoty rozpoczynać nowej rozmowy, której w obecnym stanie nie potrafiłby przetrzymać. Nagle, przez drzwi wyszedł na oko sześćdziesiąt letni pan, ubrany w elegancki, czarny garnitur. Zaprosił Dracona do swojego gabinetu gestem ręki. Usiadł na swój skórzany, z pewnością drogi fotel, również koloru czarnego.

-Usiądź, Draco.-Powiedział spokojnym głosem.

-Mogę wiedzieć, dlaczego Pan mnie tu zaprosił? – Dracon postanowił nie owijać w bawełnę i chciał przejść do sedna sprawy. Jego nerwy były napięte  i bał się wybuchu, który mógł się zdarzyć lada chwila.

-Spokojnie. –Zaśmiał się cicho, widząc jego zdenerwowanie. –Nie udzielę Ci nagany.

-W takim razie, po co ja  tu jestem?

-Herbatki? –zapytał Kierownik, o imieniu Matthew Bell. Draco przewrócił oczami.

-Nie, dziękuję. –powiedział, już przez zaciśnięte zęby.

Matthew wstał, podszedł do okna i zaczął czyścić okulary specjalną chusteczką, którą zabrał uprzednio ze stolika. Cichutko westchnął, po czym lekko się odwrócił i kątem oka spojrzał na blondyna.

-Wiesz doskonale, że młody nie jestem. Poprzednie lata, oj tak, to były cudowne czasy… -uśmiechnął się pod nosem.

Na sentymenty mu się wzięło, pomyślał Draco, silnie się pilnując by nie powiedzieć tego na głos. Matt powoli działał mu na nerwy.

-Ale nie będziemy o tym rozmawiać. –Usiadł na brzegu stoliku, kładąc dłonie na kolanach. –Powiem wprost. Zmieniasz pozycję w biurze.

-Słucham?- spytał z niedowierzaniem. – Chcecie mnie …degradować?!

-O, nie, oczywiście, że nie. Nie sądziłem, że tak to zabrzmi.

Draco już osiągnął apogeum złości.

-To możesz mi powiedzieć, po co mnie tu wezwałeś?! – warknął niezbyt przyjemnie.

-Nie zwracaj się tak do mnie! –Podniósł głos i znów westchnął. –Odchodzę na emeryturę.

Draco milczał. Nie wiedział, do czego ta rozmowa zmierza.

-Ktoś musi wejść na moje stanowisko.

-To była aluzja, tak?

-Dokładnie. –Matt nachylił się nad Draconem. – Pytanie tylko, czy wiesz, dokąd to wszystko zmierza.

Znów cisza. Blondyn milczał.

-Draco, jesteś inteligentny! Wysil mózg! Chcę, byś zajął moje stanowisko.

Draco wstał i wpatrywał się w swojego szefa z  niedowierzeniem. Powaga sytuacji utwierdzała go w przekonaniu, że to nie jest jakiś podły żart. Jego przemyślenia zostały przerwane przez kolejny potok słów, wyrwany z ust kierownika.

-Zastanów się nad tym. Przyjdź do mnie z gotową odpowiedzią.

-Nie! –Podniósł ręce, chcąc oznajmić, że chce coś powiedzieć. –Myślę, że to dobry pomysł.

Kierownik posłał mu szeroki uśmiech.

-No, teraz pozostały formalności. –Oznajmił.

Po chwili jednak, po raz drugi nachylił się nad nim i zapytał.

-To może wypijemy po herbatce?

Hermiona właśnie wracała do domu. Wyjęła kluczyki do mieszkania i otworzyła zamki. Gdy weszła do domu, to, co zobaczyła wprawiło ją w totalne zaskoczenie.

Rozdział IV

„Kiedy rankiem budzę się, 

kiedy wstaje nowy dzień, 

myśli moje Tobą brzmią, 

złe nastroje idą w cień”

Słońce powoli wychodziło znad widnokręgu, powodując, że jego promienie docierały do przeróżnych zakamarków domu, oświetlając je. Chmury, które tak szybko płynęły, raz po raz przysłaniając słońce, wyglądały na deszczowe. Brązowe oczy właśnie wyłoniły się spod ciężkich powiek, a rzeczywistość powracała do głowy Hermiony. Wstała, czując, że ktoś leży obok niej. Draco. Spał w najlepsze, rozłożony na całej połowie łóżka. Powoli, by nie zbudzić małżonka, brązowowłosa kierując się do kuchni. Gdy już do niej weszła, otworzyła lodówkę, wyjmując z niej gazowany napój. Upiła łyk. Poczuła się, jakby fala lodu spływała po jej ciele w te upalne dni. To był raj na ziemi. Wzięła kolejny łyk kolorowego napoju, rozkoszując się jego smakiem i chłodem. Podeszła pod ścianę i oparła o nią tył głowy. Nogę ugięła w kolanie, kładąc na ścianierównieżstopę.

Rozkoszną ciszę przerwało nagle wejście pewnego blond osobnika.

-Jak się spało? – zapytał, z wielkim uśmiechem na twarzy – bo mi doskonale.

Co mu się stało?, pomyślała Hermiona. Jest taki wesoły, radosny, a po jego zdenerwowaniu nie został nawet ślad. Patrzyła na niego spod przymrużonych powiek, marszcząc brwi. Była zdziwiona i zaskoczona.

-D…dobrze. – Zająkała się. Dalej nie potrafiła wyjaśnić tej całej zaistniałej sytuacji.

Ich skromny dialog został przerwany przez dźwięk dzwoniącego telefonu, który roznosił się po całym mieszkaniu.

-To twój telefon – upomniał się Draco – odbierz.

Hermiona jednak buszowała już w lodówce, nie mając ani zamiaru, ani ochoty szukać dzwoniącej komórki.

-Zobacz kto to. – Powiedziała, nie będąc pewną, czy pozwolić mu na zaglądanie do jej telefonu. Miała rację. Jej małżonek bowiem, widząc, że numer jest nieznany, postanowił odebrać komórkę.

-Halo? – zapytał.

-Cześć – powiedział gruby głos mężczyzny, który nawet się nie zorientował, że odebrał jakiś facet- pamiętasz mnie? Poznaliśmy się w klubie.

No tak! Mógł przewidzieć, Hermiony nie było jednej nocy, a już zdążyła porozdawać swój numer. Czy naprawdę ta kobieta zapomina, że wciąż ma męża? Nie zdążył jednak odpowiedzieć, ponieważ  Hermiona, miażdżąc go wzrokiem, odebrała komórkę i pobiegła do sypialni.

-Halo?

-Cześć –powiedział ktoś – pamiętasz mnie? Jestem tym brunetem z klubu.

-Ah, tak… - powiedziała lekko zawstydzona. Nawet nie znała jego imienia – czemu dzwonisz?

-Pomyślałem o jakimś spotkaniu. Co ty na to?

-Noo…-powiedziała niezdecydowana – nie wiem.

Była niezdecydowana. Nie miała ochoty się z nim spotkać, ale z drugiej strony będzie czuła się winna, jeśli odmówi. Jeszcze Draco… z pewnością będzie żądał wyjaśnień. Tysiące myśli wirowało jej po głowie.

-Jedno spotkanie. – poprosił.

-No dobrze. Ale gdzie? Chyba zapowiada się na deszcz.

-Może …

Hermiona uknuła plan. Paskudny plan.

-Przyjdź po mnie – powiedziała zdecydowanie. – coś się wymyśli – dopowiedziała, podając mu adres.*

Zbliżała się godzina osiemnasta, a ona właśnie ubierała się w skromną sukienkę sięgającą do kolan. Nie łatwo było powiadomić Dracona o tym spotkaniu. Trudniejsze jednak było przekonanie go, że to tylko kolega. Draco jednak pozostaje jej mężem, więc zasady jakieś muszą być, a Hermiona postanowiła ich nie łamać. Założyła na nogi czarne, wysokie szpilki i podeszła do lustra wybrać biżuterię. Przymierzała naszyjnik, patrząc, jakby się w nim prezentowała, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi.

To on, przeszło jej przez myśl. Nie myliła się. Był ubrany elegancko, w dżinsy i dopasowaną zieloną koszulę, a jego perfumy były tak intensywne, że zachciało się kichać.

-Wejdź – zaprosiła go gestem ręki – napijesz się czegoś?

Grzecznie podziękował.

-Daj mi minutkę, pójdę do sypialni na małą chwilę i wychodzimy.

-Okej. Poczekam.

-Rozgość się.

Hermiona popędziła do pokoju, stukając szpilkami o panele. Już zarazmiała wyjść na przyjacielskie spotkanie i miała zamiar bawić się doskonale. Nie wiedziała jednak, że ktośnieco pokrzyżuje jejplany. Fakt faktem pozostawało,  że Hermiona ma męża, któremu ta sprawa się nie spodobała.

-Cześć – przywitał się Draco, podając rękę przybyszowi. – Draco jestem.

-Toby. – odwzajemnił uścisk ręki. – A ty jesteś…? Współlokatorem?

-Współlokatorem? – prychnął. – Mężem!

-To… ona… - zająkał się – ma męża?

-Nie powiedziała ci? – westchnął Draco – ta nasza mała Hermionka lubi wszystko komplikować.*

-Ah, tak, faktycznie – powiedział zupełnie zdezorientowany Toby.

-Powiem ci jeszcze coś. Trzymaj się od niej z daleka. Nie radzę ci nigdzie z nią wychodzić.

Toby miał wielką ochotę odpyskować. Ale po co mu to było? Ona miała męża; była zajęta, więc nie mogła pozwolić sobie na randki. Zapewne wytłumaczyła sobie i przy okazji jemu, że jest to przyjacielskie spotkanie. Pokiwał głową na znak pogodzenia się z faktem o Hermionie, która już była mężatką.

-Poczekaj tu – doradził Draco – i powiedz jej, że nie możesz nigdzie wyjść.

-Co ja mam jej powiedzieć?! Przepraszam cię, ale twój mąż właśnie powiedział mi, że jesteś mężatką  i kazał się stąd wynosić? – powiedział, nie kryjąc złości.

-Wymyśl coś – wzruszył ramionami – dobrze Ci radzę.*

W tej właśnie chwili z pokoju wyszła rozpromieniona Hermiona.

-To co, idziemy? – zapytała, dając mu pstryczka w nos.

-Wiesz… na trzeźwo byłaś ładniejsza.

I wyszedł, kątem oka obserwując zadowoloną minę Dracona. Blondyn uniósł kciukdo góry, nie kryjąc uśmieszku. Hermiona zaś załamana siadła na sofie, tępo wpatrując się w jeden punkt.

-To twoja wina – wyszeptała załamana.- to tylko twoja i wyłącznie twoja wina.

-Trochę – wzruszył kolejny raz ramionami – Hermiono, przecież on miał więcej urody niż rozumu.

-No i co z tego? – wybuchnęła. – Czy ty wszystko musisz psuć?

-Psuć? – wstał z fotela – po prostu Cię ratuję.

-Od czego?! Od naprawienia sobie życia?! – wykrzyknęła mu prosto w twarz, a on poczuł, jak grunt się pod nim zapada.

Ona odeszła, zapewne płakała; była okropnie zła na niego. On natomiast posmutniał; jej słowa zabolały go jak jeszcze nigdy. Kochał ją, to fakt. Szkoda tylko, że to uczucie nie jest odwzajemnione, pomyślał i ukrył twarz w dłoniach.

Draco nie mógł znaleźć sobie miejsca. Do sypialni pójść nie chciał; przynajmniej nie dziś. Chciał pozostawić ją na tę noc samą, by mogła sobie wszystko spokojnie przemyśleć. On sam prześpi się na kanapie. Mógłby ją pocieszyć, ale to on jest sprawcą tych łez. Mógłby pójść i przeprosić; ale jest jeszcze zła na niego, więc przeprosin nie przyjmie. Mógłby pójść i wytłumaczyć, że zrobił to dla jej dobra; ona jednak mu nie uwierzy. Mimo późnej pory nie mógł spać, wędrował za to po pokoju i próbował spać to na kanapie, to na podłodze. Włączył telewizor, by zabić czas i nudę, jednak nie sądził, że wcześniejsza rozmowa będzie go tak dobijać. Przez cały czas, niemalże bez przerwy myślał o ich przejmującym dialogu, który sprawił nagle, że Draco poczuł się jak śmieć. Przed oczami miał załamaną Hermionę, która była bliska wybuchu płaczu; w jej oczach iskrzyły się łzy, które zapragnęły wydostać się na zewnątrz. Bransoletka, którą gwałtownie zdjęła po odejściu jej znajomego, dalej leżała na stoliku do kawy.Wziął ją do ręki i przyglądał się kryształkom osadzonym na niej. Czuł się załamany i zły. Na siebie, tylko na siebie. Zapragnął teraz, w tej chwili, wszystko naprawić. Jednak nie mógł sprostować błędu, którego tak bardzo żałował, błędu, który nie pozwolił mu spać tej nocy. Draco przeczekał do rana, tuląc  się do poduszki, a zamyślone oczy utkwił w ścianę przed nim. Dawno nie czuł się tak podle, jak teraz.

Hermionaczuła się upokorzona. Gorzkie łzy, spływające po jej policzkach znikały w materiale poduszki, który stawał się powoli niebezpiecznie mokry. Łkała długi czas i mimo wielkiej ilości wylanych łez nie potrafiła już przestać płakać. Była zła na swojego małżonka za to, co miało miejsce kilka godzin wcześniej. Dalej ubrana w sukienkę i szpilki, nie mając ochoty ani siły na przebranie się, leżała w łóżku, tuląc się do poduszki, jakby chciała znaleźć w niej oparcie. Pragnęła zadzwonić do Ginny, wyżalić się, powiedzieć, co ją dręczy, ale był przecież środek nocy. Nie może dzwonić o takiej godzinie do nikogo i zakłócać spokój, czyż nie? Bezsilnie patrzyła raz po raz na zegarek, żałując, że czas tak leci wolno. Była zła na Draco, zdenerwowana i wkurzona, ale i wdzięczna, za to, że nie przyszedł do niej i nie przepraszał jej, ani nic nie zapragnął się tłumaczyć z tej okropnej chwili, gdy gość wyszedł z ich domu, obrażając Hermionę. Zawyła z rozpaczy ponownie, gdy wszystkie obrazy znów pojawiły się w jej głowie. Tej nocy nie zaśnie; to pewne. Ale musi jutro wstać do pracy, podobnie jak Draco. Z pewnością zobaczą się w kuchni. Jak to będzie wyglądać? Czas pokaże.